11. А таа рече: „Молам, нека царот си спомни на Господа, својот Бог, дека крвниот одмаздник не ќе ја умножи гибелта и дека нема да го погуби мојот син!” А тој рече: „Така ми живиот Господ, ниедно влакно нема да падне од главата на твојот син на земјата!”
12. А жената продолжи: „Дозволи, твојата слугинка да му рече еден збор на својот господар цар.” А тој одврати: „Зборувај!”
13. А жената рече: „И така, зошто царот - бидејќи со изречувањето на ваквата мисла самиот се призна за виновен - донесе одлука против народот Божји да не го пушта дома оној, кого го протерал?
14. Ние сите сме смртни. Слични сме на водата што се пролева на земја и веќе не може да се собере, и Бог не го подига мртвиот: но мисли за тоа, за протераниот да не остане заточен далеку од него.