1. Zamierzenia serca należą do człowieka; ale od WIEKUISTEGO przychodzi odpowiedź języka.
2. Wszystkie drogi człowieka wydają mu się czystymi; ale to WIEKUISTY waży ducha.
3. Powierz WIEKUISTEMU twoje sprawy, a utwierdzą się twe zamysły.
4. Wszystko, co zdziałał WIEKUISTY, uczynił dla właściwego, Swego celu, także i niegodziwca na dzień niedoli.
5. Ohydą dla WIEKUISTEGO jest każdy wyniosłego serca. Nie ujdzie on bezkarnie. Ręczę!
6. Wina zostaje odpuszczona przez miłość i prawdę, a unika się złego przez bojaźń WIEKUISTEGO.
7. Kiedy WIEKUISTEMU podobają się drogi człowieka, jedna z nim także jego wrogów.
8. Lepsza odrobina w sprawiedliwości, niż wielkie dochody w bezprawiu.
9. Serce człowieka rozważa swoją drogę, lecz WIEKUISTY kieruje jego krokiem.
10. Na wargach królewskich jest wyrocznia; niechaj przy wyrokowaniu nie chybią jego usta.
11. Waga i szale sprawiedliwości pochodzą od WIEKUISTEGO; Jego dziełem są wszystkie ciężarki w torbie.
12. Spełnienie niegodziwości powinno być ohydą dla królów, bowiem tron utwierdza się przez sprawiedliwość.
13. Upodobaniem królów winny być sprawiedliwe usta; powinni miłować tego, co szczerze przemawia.
14. Oburzenie króla to wysłannicy śmierci; ale mądry mąż je uśmierza.
15. Życie jest w jasnym spojrzeniu króla; a jego przychylność jak chmura, co spuszcza wiosenny deszcz.
16. Nabywanie mądrości – o ileż to lepsze niż złoto; a nabywanie rozwagi – o ileż to wyśmienitsze niż srebro.
17. Torem prawych jest wymijanie złego; kto strzeże swojej drogi, ten zachowuje życie.
18. Przed upadkiem idzie pycha; a przed ruiną wyniosłość ducha.
19. Lepiej być pokornym z pokornymi, niż dzielić łupy z wyniosłymi.
20. Kto się zastanawia nad słowem – znajdzie szczęście; a kto polega na WIEKUISTYM – temu jest błogo.
21. Kto posiada mądre serce – zyskuje miano rozumnego; lecz naukę krzewi słodycz ust.
22. Rozum dla tego, który go posiada jest zdrojem życia; a karcenie głupców jest głupotą.
23. Serce mędrca czyni rozumnymi jego usta i mnoży naukę na jego wargach.
24. Wdzięczne mowy są samospływajacym miodem, słodyczą dla ducha i pokrzepieniem dla kości.
25. Niejedna droga wydaje się człowiekowi prostą; jednak jej koniec prowadzi do śmierci.
26. Głód robotnika pobudza go do pracy; przynaglają go jego własne usta.
27. Nikczemny człowiek kopie nieszczęście, a na jego gębie jak gdyby pałający ogień.
28. Człowiek przewrotny wznieca swary, a plotkarz rozłącza zażyłych przyjaciół.
29. Okrutny człowiek uwodzi własnego towarzysza i prowadzi go na niedobrą drogę.
30. Przymruża oczy, by obmyślić oszustwo; a gdy przygryzie wargi, już spełnił niecność.
31. Wspaniałą koroną jest siwy włos; można go zdobyć na drodze sprawiedliwości.
32. Lepszy pobłażliwy niż bohater; a panujący nad swoim duchem niż zdobywca miast.
33. Rzucają los na piersi; lecz od WIEKUISTEGO zależy to wszystko, co stąd wyniknie.